انگیزه اصلی این حرکت، فراتر از صرفه‌جویی‌های فنی اولیه است. شرکت‌ها به‌دنبال کسب کنترل بر «لایه پردازشی بعدی» هستند که می‌تواند انقلابی در خدمات ابری (Cloud) و به‌خصوص هوش مصنوعی ایجاد کند. سرورهایی که در مدار زمین قرار می‌گیرند؛ می‌توانند با خنک‌سازی غیرفعال (Passive Cooling) و عدم وجود مزاحمت‌های جوی، عملکردی پایدارتر و کم‌تأخیرتر ارائه دهند.

شرکت اسپیس‌ ایکس با شبکه ماهواره‌ای استارلنیک خود، مزیت رقابتی بزرگی در زمینه دسترسی و انتقال داده‌ها در اختیار دارد؛ که آن‌ها را به یک نیروی پیشران در این زمینه تبدیل کرده است. در همین حال، رقبای سنتی در حال تلاش برای توسعه سخت‌افزارهای مقاوم در برابر تشعشعات فضایی هستند تا بتوانند زیرساخت‌های خود را با موفقیت مستقر سازند.

 مدیرعامل گوگل، در پادکست اخیر خود با اعتراف به اینکه چنین ایده‌ای امروز «دیوانه‌وار» و شبیه به تیری در تاریکی به نظر می‌رسد؛ تأکید کرد که وقتی به حجم عظیم «توان محاسباتی» مورد نیاز در آینده نگاه می‌کنیم؛ انتقال دیتاسنترها به فضا تنها راه منطقی و مسئله‌ی زمان است. اظهارات پیچای در راستای پروژه‌ی تحقیقاتی بلندمدت گوگل به نام Suncatcher است که هدف نهایی آن مقیاس‌پذیری یادگیری ماشین در فضا عنوان شده است. پیچای امیدوار است که گوگل تا سال ۲۰۲۷ بتواند یک TPU (تراشه‌ی اختصاصی هوش مصنوعی خود) را در فضا مستقر کند. 

اگرچه چالش‌های لجستیکی و هزینه‌های نجومی راه‌اندازی این پروژه‌ها قابل توجه است اما آینده‌ی اینترنت اشیاء (IoT) و محاسبات لبه (Edge Computing) به نظر می‌رسد در مدار زمین شکل بگیرد. این رقابت نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری کلان در زیرساخت‌های فضایی دیگر یک رویای علمی تخیلی نیست بلکه یک ضرورت تجاری برای حفظ پیشتازی در عصر کلان داده‌ها محسوب می‌شود.

منبع: Wall Street Journal